To nie przypadek {koniec}

Rozdział 9 

            Z tyłu samochodu siedzieli Sasuke i Naruto, który kurczowo trzymał się partnera. Jechali już dobre dwie godziny. Brunet głaskał uspokajając chłopaka jednocześnie tuląc go w siebie. Nie podobała mu się ta sytuacja, ponieważ nie wiedział na jaki genialny pomysł wpadnie jego ojciec z Namikaze. Do tego było cholernie dużo pytań, na które młodszy Uchiha nie znał odpowiedzi. Wszystko się skomplikowało i było nie pewne, jednak Sasuke wiedział, że jeśli nie Minato i jego rodzina mogli by już nie żyć. Nagle samochód zatrzymał się na podjeździe przed dużym domem. Za nimi stanął samochód należący do Uchihów. Bez żadnego słowa ojciec Namikazego wysiadł i to samo zrobiła para, chociaż Naruto robił to niechętnie. Gospodarz domu wszedł pierwszy, a zanim podążyła reszta. Weszli do dużego przestronnego salonu z kominkiem. Na półkach i ścianach znajdowały się fotografie. Pomieszczenie było urządzone bardzo ciepło i przyjaźnie.

- Nie wiele się tu zmieniło. - Powiedział Fugaku.

- Bo nie musiało.- Rzekł starszy blondyn.- Usiądźcie. - Poszedł do barku i wyją pięć szklanek oraz butelkę whisky. Postawił szkło na stoliku i rozlał alkohol. W tym samym czasie mężczyźni usiedli na kanapie. Sasuke zajął fotel a na jego kolana wsunął się blondyn. - Naruto są jeszcze wolne miejsca... - Spojrzał karcąco na swojego syna podając głowie klanu Uchiha i jego pierworodnemu szklanki z alkoholem.

- Tu mi wygodnie... - Odpowiedział chłopak patrząc na alkohol, który znajdował się przednim.

- Kyubi miał racje...charakterek masz po matce... - Uśmiechną się najstarszy Uchiha przyglądając się Naruto.

- Tak jednak wracajmy do konkretów. Nie zaleliśmy się tu na rodzinnym spotkaniu...

- Tak... Itachi ty wszystko wyjaśnij w końcu jakby nie ty, to mogłoby się to źle skończyć. - Fugatu spojrzał na Minato pijąc alkohol.

- Itachi? - Sasuke spojrzał zaszokowany na brata.

- Wybaczcie... ale za chwile zrozumiecie dlaczego was zdradziłem...

- Radzę Ci mieć dobre wytłumaczenie... - Naruto posłał mu ostrzegawcze spojrzenie zaciskając usta wąską linie.

- Wszystko zrozumiałem kiedy odwoziłem was do domku za miastem. Długo się zastanawiałem jak wybrnąć z tej patowej sytuacji abyście byli razem żywi. - Spojrzał na Minato. - Jednak od początku. Kiedy już poznaliście swoją tożsamość zastanawiałem się jakim cudem jedynak Namikazego swobodnie przebywa na naszym terenie i nikt o tym nie wie. Nie chodzi mi tu o naszych ludzi jednak o pana. - Ponownie spojrzał na blondyna. - Tak jakby nikt nie pilnował oka w głowie to było dziwne, ponieważ Sasuke mi opowiadał, że spotykacie się po kryjomu i nikomu o tym nie mówicie. Na dodatek mój niepokój wzbudziło to, że Kyubi zrobił nam niespodziewaną wizytę i wiedział o tym, że się spotykacie. Niby skąd wiedział...? Sądziłem, że od Naruto, a poza nim jedynymi osobami, które wiedziały to ja i Sasuke. Zastanawiałem się dlaczego Kyubi powiedział nam o próbie samobójczej Naruto.

- Żebym go znalazł.

- No właśnie on wiedział, że biedzisz go szukać, bo skądś wiedział, że Ci zależny na jego siostrzeńcowi i tutaj po raz kolejny sądziłem, że Naruto zwierza się swojemu wujowi.

- Ale ja tego nie robiłem! - Młodszy blondyn spojrzał zły na bruneta.

- Wiem... w końcu Sasuke mi mówiłem, że zawsze dotrzymujesz słowa i to mnie zaniepokoiło. Pamiętasz jakie pytanie Ci zadałem przed odjazdem jak zostawiałem was w domku? - Chłopka zmarszczył brwi i kiwnął głową.

- „Dlaczego powiedziałeś sowiemu wujowi, że spotykasz się z Uchihą?”

- Dokładnie, ty wtedy zaprzeczyłeś. Mogłem Ci nie wierzyć jednak to wszystko wydawało się dziwne, a jedynym współczynnikiem był Kyubi, dlatego zacząłem grzebać w przeszłości. Popytałem kilku ludzi jak to było kiedyś. Pamiętałem jak ojciec spotykał się z panem Namikaze i chcieli dojść do ugody, pamiętam tę kolację, bo i ja na niej byłem. Doskonale pamiętam, że na niej miał być też Kyubi jednak z dziwnych powodów nie mógł przyjść. Połączyłem wszystkie fakty i wyszła mi pewna hipoteza, którą należało sprawdzić. Napisałem wszystko w liście, który zostawiłem panu Minato. Spotkaliśmy się i obmyśliliśmy plan. Oczywiście musiałem powiedzieć również ojcu, w końcu nie chodziło tylko o Naruto ale również i o Ciebie Sasuke. Niechętnie obaj przystali na moje warunki.

- Jakie warunki? - Młodszy z barci spojrzał uważnie na ojca.

- Jeśli Itachi miał racje możemy negocjować... - Fugatu spojrzał na Minato, a potem na parę. - jeśli nie, każdy zabiera swojego syna i żyje własnym życiem.

- Jakby hipoteza by się nie sprawdziła rozdzielibyście nas! - Młodszy blondyn spojrzał z wyrzutem na ojca, a następnie przeniósł wzrok na Itachiego. - Jak mogłeś?! Ufaliśmy Ci!

- Naruto zrozum... w stadzie mieliśmy wilka w owczej skórze, który mógłby nas pozabijać i nawet byśmy tego nie wiedzieli. To było jedyne słuszne rozwiązanie. - Minato spojrzał na syna chłodnym wzorkiem. - Ciesz się, że jednak hipoteza Itachiego się sprawdziła... możecie negocjować.

- Niby co negocjować?!

- Bycie razem... prawda ojcze.- Powiedział Sasuke nie spuszczając oczu z niechętnej miny swojego ojca.

- Tak... Itachi wam to zapewnił... Chociaż lepiej by było jakbyście się rozstali.

- Dobrze wiesz, że ta opcja nie wchodzi w grę.

- Sasuke zdajesz sobie sprawę, że ten związek nie ma racji bytu. Nie wytrzymałeś w żadnym dłużej niż kilka miesięcy a na dodatek twój chłopak nie ma nawet osiemnastu lat... przypomni sobie jak ty w jego wieku podchodziłeś do związków.

- Ja kocham Sasuke i nie mam zamiaru z niego rezygnować.

- Młody człowieku każdy sądzi, że pierwsza miłość jest ostatnią jednak, każdy z nas, oprócz Ciebie, wie że tak nie jest. Niedługo Ci przejdzie spotkasz kogoś innego, nieznanego, którego będziesz mógł odrywać na nowo.

- Myli się pan, to co czuję do Sasuke to nie jest jakieś szczenięce zauroczenie. Chce z nim być niezależnie od tego co się stanie. Jestem wstanie dla niego zrobić wszystko. - Minato słysząc wypowiedź syna podniósł brwi do góry uśmiechając się drwiąco.

- Nie sadziłem, że jesteś aż tak dojrzały synu... jednak czy twój chłopak myśli w taki sam sposób o tobie...? - Sasuke spojrzał w oczy starszemu blondynowi.

- Zapewniam pana, że tak jest. Nigdy bym nie pozwolił skrzywiwszy Naruto w jakikolwiek sposób. Jest dla mnie najważniejszy i nie mam zamiaru ani teraz ani kiedykolwiek indziej z niego zrezygnować.

- Hmmm... jeśli aż tak bardzo jesteście pewni swoim uczuć to w takim razie może się pobierzecie?

- Co? - Naruto spojrzał niepewnie na swojego chłopaka jednak jego twarz nie zdradzała żadnych emocji.

- To co słyszałeś Naruto, jeśli chcecie być razem i jesteś tego aż tacy pewni to połączymy was węzłem małżeńskim. W tedy nikt was nie rozdzieli, a na pewno nie my.

- To było z góry ustalone prawda? - Sasuke spojrzał na Minato.

- Hmmm... powiem Ci Fugatu, że twój drugi syn dorównuje bystrością twojemu pierworodnemu...

- Wiem... nawet nie wiesz jakie to jest czasami kłopotliwe... - Spojrzał na młodszego syna. - Tak Sasuke masz rację, to zostało ustalone wcześniej. Negocjacje z wami nie mają sensu, jeśli nie jesteście pewni, czy chcenie być ze sobą na poważnie, a ślub to nie młodzieńcza zabawa. Dlatego macie chwilę na zastanowienie się... albo ślub albo rozstanie i uwierz mi już moja w tym głowa, abyś nie zobaczył nigdy więcej tego młodego człowieka. Zastanówcie się poważnie, a my idziemy zapalić. - Mężczyźni wstali, a Naruto spojrzał niepewnie na swojego chłopaka. Sasuke złapał za rękę chłopaka a niebieskooki kiwnął głową.

- Nie musicie wychodzić. Zagadamy się. - Opowiedział najmłodszy Uchiha.

- Nawet nic nie ustaliliście. - Powiedział Minato patrząc na nich uważnie.

- Słowa są zbędę ojcze, jeśli to jest warunek, dzięki któremu będziemy razem, to chcemy się pobrać. - Odparł młodszy Namikaze.

- Dobrze... jeśli jesteście tego pewni...- Minato spojrzał na Fugatu. - Sadzę, że potrzebne są nam jakieś góra trzy dni na zorganizowanie wszystkiego.

- Nam odpowiada. Sasuke zbieraj się idziemy do domu.

- A nie może zostać u mnie na noc?

- Sądzę, że zdążycie się sobą nacieszyć Naruto... - Oparł Namkaze.

- Wiem... ale i tak macie jeszcze obgadać sprawę Kyubiego... dlatego co to za problem aby mój narzeczony został u mnie na noc. - Młodszy blondyn wstał i pociągnął za sobą bruneta.

- Jeśli to nie problem panie Namikaze... - Powiedział Sasuke, zerkając na niechętną minę ojca.

- Eh... dobrze niech zostanie... przygotuj mu gościny pokój.

- Po co? Noc poślubną mamy już za sobą.

- Naruto! - Jęknął Sasuke, który został ciągnięty na górę.

- Słucham?! - Warknął Minato. W tej było słychać tyko śmiech Uchiha.

***

- Gdzie ty mnie ciągniesz?! Za dwadzieścia minut ceremonia, a ty mnie wleczesz chuj wie gdzie! - Warknął niezadowolony niebieskooki. - Ubrania pobrudzimy!

- Spokojnie bez pary młodej nie zaczną... tu będzie dobrze. - Sasuke spojrzał na rzekę i delikatnie się uśmiechnął. Klęknął przed blondynem i wyją z kieszonki małe pudełeczko otwierając je przed nim. Wziął głęboki oddech i spojrzał chłopakowi w oczy. - Ja... wiem, że to nie w porę, jednak chciałem się Ciebie zapytać Naruto, czy za mnie wyjdziesz. - Namikaze spojrzał na pierścionek z niedowierzaniem.

- Pytasz mnie, czy za Ciebie wyjdę, kiedy za dwadzieścia minut mamy mieć ślub...?! Nie sądzisz, że to trochę za późno?!

- Wiem! Ale kiedy maiłem to zrobić?! Musiałem kupić pierścionek, a całymi dniami były przygotowania do ślubu, to ciuchy, to tort, to żarcie, ozdoby i inne badziewie. A jak chciałem, żebyśmy wyszli wieczorem to byłeś zmęczony... to więc sorry ale nie miałem kiedy!

- Dobrze! Nie krzycz już na mnie! Dobrze wiesz, że się zgadzam... mogłeś odpuścić sobie tą formalność. - Wyciągnął dłoń patrząc jak brunet wsuwa na jego place pierścionek. - Ładny.. sam wybierałeś?

- Chcę aby wszystko był tak jak należy... - Wstał i go pocałował. - Itachi mi pomógł. - Naruto uśmiechnął się i złapał go za dłoń.

- Chodź, bo się naprawdę spóźnimy. - Pociągnął go za rękę w stronę kościoła. - A ta na marginesie co byś zrobił jakbym się nie zgodził? - Zerknął na niego przyśpieszając kroku.

- Wróciłbym do świątyni i powiedział, że ślub się nie odbędzie.- Naruto uśmiechnął się pod nosem słysząc tą odpowiedź.

- Głupek... - Szepnął i obaj weszli do świątyni.

- Gdzieście byli? - Spojrzał na nich zdenerwowana brunetka. - Za chwilę ślub.

- Spokojnie. - Opowiedział młodszy blondyn uśmiechając się szeroko. - Sasuke się przypomniało, że musi się jeszcze oświadczyć. - Pokazał pierścionek znajdujący się na jego palcu. Głowy klanów wymienili zdziwione spojrzenia a Itachi podusił kciuki do góry uśmiechając się szeroko.

- Mogłeś mi powiedzieć wcześniej dała bym Ci swój pierścionek! - Powiedziała Mitoko przyglądając się pierścionkowi przyszłego zięcia. - Śliczny. - Uśmiechnęła się radośnie i przytuliła parę.

- Wiem mamo, jednak uznałem, że ja jako pierwszy wychodzę za mąż, to Itachi powinien dotrzymać od Ciebie ten pierścionek. - Para stanęła przy wejściu do świątyni. Naruto złapał pod rękę narzeczonego.

- Sasuke, jak już to Itachi się ożeni, a nie wyjdzie za mąż. - W tle zaczęła lecieć melodia.

- Obyś się nie zdziwił ojcze. - Para się zaśmiała patrząc na zaskoczonych rodziców i zażenowanego Itachiego.