Z pamiętnika wampira

Rozdział 10

        Niebieskooki chłopak otworzył zaspany oczy i rozejrzał się po pomieszczeniu. Obok siebie ujrzał śpiącego wampira, który go obejmował. Spojrzał uważne na bruneta i zastanawiał się, czy to co mówił mu czarnooki rano było prawdą, czy naprawdę mogła być to miłość? Przesunął wzrok na pełne wargi bruneta. Wysunął delikatnie dłoń i opuszkami palcu dotknął delikatniej skóry ust. Były zimne tak jak cały wampir, jednak zarazem strasznie kusiły blondyna. Wręcz nie potrafił oderwać od nich wzroku.

- Czemu tak na mnie patrzysz?- Naruto jak oparzony zabrał rękę i spojrzał na Sasuke, który przyglądał mu się z rozbawieniem.

- Wybacz nie chciałem Cię obudzić... - Szepnął zażenowany.

- Nic się nie stało. Jak mam być szczery to jeden z najmilszych pobudek jaką miałem w życiu. - Widząc rumienicie na twarzy śmiertelnika przysunął się bliżej do niego. - Czyżbym Cię zawstydził?

- Nie... to po prostu było miłe....- Szepnął. Sasuke uśmiechnął się na te słowa i położył dłoń chłopaka na swoim policzku. - Mam pytane...- Blondyn spojrzał niepewnie na wampira. - Skąd wiesz, że to miłość? - Uchiha uśmiechnął się na te słowa.

- A więc o to chodzi... - Pocałował go wewnętrzną stronę dłoni. - Skąd wiem? Po prostu to czuje. Chce cały czas być przy tobie i się tobą opiekować. Nawet jeśli Cię nie ma obok mnie to wciąż jesteś w mojej głowie i nie potrafię myśleć o niczym innym. Kiedy widzę kogoś innego obok Ciebie jestem zły. Boje się, że ktoś może mi Cię ukraść... boje się, że mogę zrobić coś przez co Cię stracę. Chce abyś czuł się przy mnie wolno i swobodnie ale jednocześnie mam ochotę zamknąć Cię w klatce i nigdy nie wypuszczać. Miłość do Ciebie sprawia, że chce mi się żyć... że w końcu widzę senes w moim życiu, a żyje już kilka set lat...- Uśmiechnął się delikatnie i dotknął jego dłoni. - Ona daje mi dziwną siłę... nawet gdy jestem bardzo zmęczony to gdy tylko Cię widzę nie wiadomo skąd znajduje się we mnie nowa energia. Miłość sprawia, że jestem wstanie dla Ciebie zrobić wszystko nawet największą głupotę... - Powiedział patrząc mu w oczy. Niebieskooki był już kompletnie cały czerwony, co tylko rozczulił wampira. - Czemu o to zapytałeś? - Blondyn cicho westchnął i odwrócił wzrok.

- Ja... ja nie rozumiem moich uczuć do Ciebie... - Szepnął. - Pierwszy raz coś takiego czuje i tego nie rozumiem... wręcz się tego boje.

- Nie musisz się tego bać... przyjmij to i kiedy już się z tym pogodzisz, a emocje przestaną tak silnie na Ciebie oddziaływać przemyśl wszystko. Zastanów się poważnie, a wtedy zrozumiesz... to przychodzi niczym swoistego rodzaju objawienie. Na początku nie rozumiesz, boisz się, odrzucasz to od siebie nawet zaczynasz się przed tym bronić. Dopiero później zdajesz sobie sprawę, że cały czas popełniałeś błąd i to czego tak bardzo się obawiałeś stało się twoim największym skarbem. Ten etap przychodzi niespodziewanie i nawet nie dostrzega się jakiejś dziwnej zmiany w swoim sposobie myślenia. - Naruto nie potrafił oderwać wzroku od delikatnego uśmiechu bruneta, który pojawiał się z każdym wypowiedzianym słowem. Słuchał go jak zaczarowany. - Nie przejmuj się tym teraz... w końcu zrozumiesz... poczujesz to... masz na to jeszcze dużo czasu. - Przysunął do siebie śmiertelnika i zatopił się w jego pełnych, ciepłych ustach. Całował go czule wsłuchując się w ciche pomroki zadowolenie blondyna. Po chwili przerwał i spojrzał w jego piękne niebieskie oczy pogłaskał do czule po policzku. - Dobrze skarbie trzeba wstawać. Dziś pokażę Ci zamek i ogród.

- Naprawdę?- Blondyn pamiętał jak pierwszego dnia przez okno widział ten piękny bujny ogród. Bardzo pragnął go zobaczyć z bliska.

- Tak. - Zaśmiał się cicho. - W końcu musisz wiedzieć gdzie co jest. Przecież nie będziesz siedział tylko w tym pokoju. - Naruto wyskoczył z łózka i zaczął szybko się ubierać. Sasuke zaśmiał się wesoło i też poszedł w ślady swojego ukochanego. Po chwili ubrani i gotowi wyszli z komnaty wampira.

- Gdzie najpierw idziemy?

- Do biblioteki. - Widząc zdziwienie na twarzy blondyna uśmiechnął się delikatnie. - Przecież obiecałem, że oddam Ci twój pamiętnik. - Złapała za dłoń blondyna i ją pocałował.

- Całkowicie o nim zapomniałem...- Szepnął zawstydzony. Nie wiedział co się z nim dzieje, przy brunecie całkowicie tracił głowę i zapominał nawet o swoim najcenniejszym skarbie. Weszli do ogromnej biblioteki, w której znajdowało się kilkadziesiąt półek po sam sufit. Biblioteczka była wypełniona masą przeróżnych książek, starych ksiąg oraz zwojów. Światło dawały antyczne lampy, które oświetlały poszczególne półki i tradycyjny drewniany stół przy, którym siedział brunet.

- Itachi co tu robisz? - Starszy Uchiha spojrzał na brata i wzruszył ramionami. Tak naprawdę sam nie wiedział co tu robi i w jakim celu przyszedł do biblioteki. Chciał to wszystko przemyśleć. Może nawet i znaleźć rozwiązanie tej całej chorej sytuacji.

- Stało się coś? - Zapytał delikatnie niebieskooki trzymając młodszego wampira za rękę.

- Sasori chce odejść... a ja nie wiem czemu...- Powiedział cicho dalej wlepiając wzrok w ścianę. - Nie wiem, co zrobiłem.

- Naprawdę nie wiesz? - Zapytał Sasuke kręcąc z niedowierzaniem głową.

- Nie. - Odparł straszy Uchiha.

- Itachi nie chce się wymądrzać, jednak kiedy znajdujesz nową miłość to ta stara zawsze będzie zazdrosna.

- O czym ty mówisz?

- O tym, że jeśli znajdujesz nowego towarzysza jako wampir. - Spojrzał na blondyna- To twój poprzedni powinien odejść... a u Ciebie zostają,  a ty im już nie poświęcasz swojego czasu, bo masz nową „zabaweczkę”

- Nie mów tak o nich, żadnego z nich nie traktowałem jak zabawki.

-Itachi bądź poważny chociaż raz! I w końcu przestań być pieprzonym egoistycznym durniem! Dziwisz się, że Sasori chce odejść? Szczerze, to ja mu się w ogóle nie dziwię, jedyne co mnie zdumiewa, że wytrzymał to tyle czasu. - Starszy Uchiha spojrzał na brata niezrozumiale.

- Nie rozumiem o co Ci teraz chodzi.

- Nie rozumiesz to pozwól, że Ci to wytłumaczę. - Puścił dłoń blondyna i skrzyżował dłonie na piesi. - Wychodzisz zamku, poznajesz nowych ludzi i się w nich „zakochujesz”. Przyprowadzasz ich tutaj, a ze swoimi obecnymi rozmawiasz jakby byli małymi dziećmi z downem. Potem uważasz, że wszystko jest w porządku, jednak zapominasz o czyś ważnym Itachi o ich uczuciach! Oni nie opuszczą zamku nie poznają inny nowych ludzi uważają, że ich kochasz, ponieważ cały czas poświęcasz im swój czas. Jednak nagle to wszystko zostaje im zabrane gdyż przychodzi ktoś nowy, kogo nie znają a ty latasz koło niego i wychwalasz go po niebiosy, a na nich nawet nie zwracasz swojej uwagi. - Spojrzał bratu w oczy. - Sam dobrze wiesz, że Sasori jako jedyny z twoich wszystkich chłopczyków nigdy z nikim nie próbował być. Cały czas wodzi za tobą wzrokiem jednak się nie narzuca. I to wszystko trwa trzy lat... to dużo czasu jak dla człowieka... - Podszedł do niego i położył mu rękę na ramieniu. - Jeśli chce odejść i o wszystkim zapomnieć miej serce i pozwól mu na to... doskonale wiesz jak wymazać człowiekowi pamięć, aby nic nie pamiętał... robiłeś to już kilka razy...

- Tak... jednak nie do końca wszystko rozumiem.- Itachi cicho westchnął i położył głowę na stoliku spojrzał smutno na brata.

- Czego nie zrozumiałeś? - Warknął zły Sasuke.

- Zależało mi na Sasori nawet kiedy był u mnie już Deidara... lecz kiedy zawsze chciałem, aby spędził ze mną czas i nie chodzi mi tu tylko i wyłącznie noce ale nawet wolny... tak jak kiedyś to robiliśmy to zawsze odmawiał.

- Odmawiał? - Powtórzył młodszy wampir. - Jesteś pewny?

- Tak. - podniósł głowę, ze stołu. - Nigdy nie przychodził na wyznaczone spotkanie nawet się z tego nie tłumaczył...

- Itachi ty go sam osobiście zapraszałeś? - Zapytał podejrzanie Sasuke.

- Nie, zawsze kogoś prosiłem. - Odparł jednak po jego minie od razu było widać, że nie do końca rozumie o co chodzi bratu.

- I jesteś pewien, że twoje zaproszenia do niego docierały.

- Ale o co Ci teraz chodzi? Dlaczego miały by nie dotrzeć?

- Widocznie, komuś na tym bardzo zależało... może ktoś był zazdrosny... nie uważasz?

- Sasuke, proszę Cię nie bądź śmieszny...niby kto by to chciał zrobić? Jak sam powiedziałeś, wszyscy moi poprzedni się sparowali i już ich moja osoba za bardzo nie interesuje.

- Jednak Deidara interesuje i to bardzo...- Itachi pokręcił głową.

- Nie tylko jemu mówiłem, żeby przekazał Sasiremu moje wiadomości.

- Itachi na miłość boską nie bądź śmieszy. Dobrze wiesz, że jeśli ktoś bardzo czego chce to znajdzie sposób. - Młodszy z barci podszedł o półki i wyjął z niej pamiętnik.- Rób co chcesz, ale jeśli szczerze zależy Ci na Sasorim to wszystko dokładnie sprawdź, aby nie było później jakiś nieporozumień i żalów. - Podszedł do blondyna i wręczył mu jego pamiętnik. Po chwili objaw wyszli zostawiając Itachiego samego.

***

- Naprawdę mi pomożesz? - Zapytał z niedowierzaniem blondyn. To co usłyszał od demona było wprost nie do pomyślenia. - Dlaczego chcesz to zrobić?

- Sasuke zalazł mi raz za skórę... i tylko odebranie mu tego na czym mu tak naprawę zależy ukoi mój ból.

- Skąd mam pewność, że go nie skrzywdzisz... - Zapytał niepewnie Deidera.

- Uchiha są zbyt potrzebni temu światu, aby ich zagładzi.

- Ale?

- Nie ma, żadnych ale. Możesz przystać na moją propozycję albo dalej próbować odzyskać Sasuke. Jednak to co łączy wampira z tym chłopakiem to szczere uczucie miłości i śmiertelnik go nigdy nie złamie. - Zielonooki spojrzał chłodno na blondyna, który tylko kiwnął głową.

- Dobrze... zgadzam się.

- Czekaj na mojej instrukcji i się nie wychylaj z niczym... twoje nieudolne intrygi mogą tylko uruchomić ich czujność...- Czerwonowłosy wstał i podszedł do drzwi. - Powiedz Itachiemu, że poszedłem odpocząć. - Otworzył drzwi i na korytarzu zobaczył Sasuke i Naruto, którzy zmierzali w stronę ogrodu.

- Shukaku – Sasuke spojrzał na demona i stanął.

- Uchiha... twój brat musi mieć coś bardzo ważnego na głowie, że zostawił mnie na pół dnia z tym chłoptasiem... - Wzrok demona przykuł niski blondyn, który wpatrywał się w niego z przerażeniem. - Jak będzie chciał mnie szukać, będę w swojej komnacie. - Odwrócił się i odszedł. Naruto zacisnął boleśnie dłoń na ramieniu Sasuke wbijając mu przy tym poznacie.

- To on...- Szepnął bardzo cicho do Sasuke. - Chłopak z mojego snu.