To nie przypadek

Rozdział 7

- Zjedz coś... - Czarnowłosy mężczyzna spojrzał rozdrażniony na swojego brata. Itachi popadał już we frustracje. Miał tego dość jego brat od ponad tygodnia siedział w swoim pokoju i gapił się w ścianę. Oprócz tego dosłownie nie robił nic. Nie jadł, nie spotykał się z nikim, nie grał, nie rozmawiał, a po jego twarzy można było dostrzec, że również nie sypiał. Jedyne co świadczyło o tym, że młodszy Uchiha żyje, były ciche jęki i stęki, kiedy Itachi próbował do niego przemówić. Jednak cierpliwość starszego z braci była ograniczona i dzisiaj nadszedł jej koniec. Obiecał sobie, że dzisiaj położy kres temu durnemu zachowaniu brata.

- Jadłem...

- A mogę wiedzieć co?

-Tosty....

- Tak! Dwa dni temu!

- Nie jestem głodny...

- Zaważyłem! Nie jesteś głody, ani śpiący, nie chce Ci się nic! Może byś się w końcu ogarną?!

- Daj mi spokój...

- O nie! O tym możesz zapomnieć, masz się iść umyć i coś zjeść potem pogadamy poważnie i się prześpisz.

- Nie mam ochoty...

- Ale ja ma!

- Proszę daj mi spokój...

- Nie! - Złapała bruneta za rękę i ściągną z łóżka. - Masz się iść wykąpać śmierdzisz! - Zaciągną go do łazienki i wepchał pod prysznic odkręcając wodę.

- Dobra! Wyjdź! - Warkną zły młodszy Uchiha wstając z brodzika i się rozbierając.

- Masz pięć minut, a później znów tu przyjdę i nie będę się przejmował twoimi protestami! - Zbiegł szybko na dół robiąc bratu jedzenie. Sasuke nigdy się tak nie zachowywał, kiedy się z kimś rozstawał nawet nie było tego po nim widać, a teraz? To były jakieś głupie żarty, ponieważ jego brat zachowywał się jak młoda siksa, która przeżywała pierwszy zawód serca. Warknął wściekle i postawił jedzenie na stole szybko zalał herbatę i kiedy się odwrócił prawie krzykną z przerażenia. Na krześle przed stołem siedział rudowłosy mężczyzna. Itachi bardzo dobrze go znał był, to szwagier Namikazego, który patrzył na niego chłodnym wzrokiem, a w dłoń trzymał broń. Jak na nieszczęście w tym samy czasie na dół zszedł Sasuke.

- Było powiedzieć, że mamy goś... - Młodszy Uchiha przerwał zdanie, kiedy zobaczył broń mierzącą w stronę jego brata.

- To nie jest miła wizyta... - W pomieszczeniu zabrzmiał spokojny niski głos. - Który z was spotykał się z moim siostrzeńcem? - Bronią pokazał młodszemu brunetowi aby staną przy bracie. Chłopak posłusznie wykonał polecenie.

- Ja.- Powiedział Itachi.

- To teraz powiedz mi grzecznie, co zrobiłeś Naruto, że chciał się zabić.

- Co?! - Wrzasną młodszy Uchiha. - Jak to chciał się zabić?!

- Ah... czyli, to jednak ty z nim chodziłeś....- Przyjrzał mu się uważnie.- To jest dobre pytanie i chciałbym usłyszeć na nie odpowiedź.

- Nie wiem! Czy z Naruto wszystko porządku?! - Zrobił kilka kroków na przód, ale czerwonowłosy wymierzył w niego bronią. - Nie obchodzi mnie, czy do mnie strzelisz, czy też nie odpowiedz na moje pytanie.- Mężczyzna przyjrzał mu się uważnie. - Hmmmm czyli ten dzieciak jest dalej zakochany w Naruto... - Uśmiechną się nikle pod nosem. - Dobrze... można to zawsze wykorzystać...

- Nie wiem... kiedy wylądował szpitalu na płukanie żołądka nic nie wskazywało na to, że zniknie...

- Jak to zniknie, to go nie pilnowaliście?! - Sasuke warknął wściekły na wuja blondyna. - Przecież, jak on sobie coś wbije do głowy, to siła trzeba go zmusić, aby czegoś nie robił. - Patrzył zdenerwowany na mężczyznę. Przecież każdy to wiedział, kto tylko znał blondyna. Czy oni w ogóle z nim rozmawiali i się nim interesowali? To był jakiś absurd.

- Nie było sensu go pilnować, kiedy był w śpiączce...

- Idioci! - Sykną i zaczął chodzić nerwowo po kuchni. Zastanawiając się gdzie ten mały diabeł mógł być. Sasuke wiedział jedno, że Naruto na pewno nie odpuści. Jak raz mu się nie udało to spróbuje po raz kolejny. Tylko pytanie gdzie i jak?

- Wiesz gdzie może być? - Obserwował uważnie nie Sasuke tylko Itachiego. Według Kyuubiego młodszy nie był zagrożeniem on myślał tylko o jego siostrzeńcu, ale za to starszy z braci zbyt bardzo charakterem i opanowaniem przypominał ojca, z tego powodu był bardzo niebezpieczny.

- Nie... ale go znajdę...

- Wolałbym abyś mi powiedział gdzie on jest.

- Nie wiem! Może być wszędzie... - Spojrzał uważnie na mężczyznę. - Nie musisz się martwić, jak go znajdę nic złego mu się nie stanie... obiecuje Ci to.

- Wiesz nie ufam Uchihom...

- Sądzę, że nie masz innego wyboru... - Odpowiedział za brata Itachi.

***

Sasuke by już poważnie zdenerwowany. Objeździł wszystkie miejsca, do których zabierał blondyna i nigdzie go nie było. Na dodatek nikt go nie widział tak jakby rozpłyną się w powietrzu. W tym momencie był na terenie wschodu. Nie za bardzo martwił się tym, czy któryś z ludzi Nakimazego go dopadnie, czy też nie. Ważne dla niego było teraz, aby znaleźć całego i zdrowego chłopaka. Spojrzał na zegarek, który pokazywał dwudziestą. O tej godzinie zawsze spotykał się z chłopakiem na parkingu. Czarnooki na to wspomnienie zmarszczył brwi i szybko skręcił. Nie sprawdził jeszcze cmentarza. Miał nikłe nadzieje, że spotka tam chłopaka, ale zawsze mogło tak być. Zaparkował na parkingu i wysiadł z samochodu. Rozejrzał się dookoła, lecz nigdzie nie zobaczył chłopaka. Pamiętał, że przy pierwszym ich spotkaniu chłopak wyszedł z miejsca wiecznego spoczynku. Mówił, że tam leży jego matka. Ruszył w stronę cmentarza, chociaż nie wiedział gdzie dokładni jest pochowana matka boldyna to był pewny, że musi znaleźć chłopaka choćby miał przejść cały cmentarz w dłuż i wszerz. Po przemierzeniu kilkunastu alejek nagle zatrzymał się i zamarł w miejscu nasłuchując. Wydawało mu się, że usłyszał szloch. Kiedy po raz kolejny usłyszał ten sam dźwięk, a potem nie wyraźnie słowa był wręcz pewny, że to głos Naruto. Ruszył szybko w stronę skąd dochodził ten dźwięk i w pewnym momencie zamarł. Zobaczył klęczącego blondyna przed pomnikiem do głowy miał przyłożony pistolet. Słyszał tylko szept chłopaka tak jakby kogoś za co przepraszał.

- Naruto?! - Serce bruneta biło bardzo szybko, czuł jakby zaraz miało mu wyskoczyć z piersi. Młodszy chłopak odwrócił się w stronę dochodzącego go wołania i zamarł. Z jego oczu ciekły łzy, twarz miał bladą i przestraszoną tak jakby zobaczył ducha.

- Sasuke...? - Powiedział wystraszony. Chłopka nie miał najmniejszego pojęcia skąd wziął się tutaj brunet.

-Co ty robisz?! Masz odłożyć tą broń w tej chwili! - Podszedł do chłopaka, który zamarł. Sasuke modlił się w duchu, aby chłopak przez przypadek nie pociągną za spust. Wyjął mu szybko z ręki pistolet i klękną przy chłopaka obejmując go mocno. - Co ty chciałeś zrobić? - Szepnął wtulając w siebie drobne ciało.

- P...rze..praszam. - Niebieskooki zaczął łkać. - Ja... nie potrafię... już... żyć..

- O czy ty głupku mówisz? - Złapał go za twarz zmuszając tym samym, aby na niego spojrzeć.- Czy ty oszalałeś? Nie wygaduj nawet takich głupot.

- Nie oszalałem Sasuke! Dla kogo mam żyć?! Dla samego życia?! - Odepchną od siebie czarnookiego.- Wszyscy na których mi zależy albo nie żyją albo od mnie odchodzą... nawet ty! Więc po co mam żyć...? - Wyciągnął w jego stronę dłoń. - Oddaj mi broń i odejdź.

- Dobrze wiesz, że nie możemy być razem nie robię tego specjalnie. - Spojrzał na niego zmartwiony. - Jesteś chyba naiwny jeśli uważasz, że Ci oddam broń, więc przestań się wygłupiać. - Powiedział zły.

- Uchiha zrobię to wcześniej, czy później, więc jeśli nie chcesz mi pomóc, to nie utrudniaj i oddaj mój pistolet.

- Nie będę Ci pomagał w odbieraniu sobie życia idioto! Zbieraj się odwiozę Cię do domu!- Wstał patrząc na niego wściekle. - Nie opieraj się, bo Ci pomogę...

- Czy ty masz problem z percepcją i nie dociera do Ciebie to o czym mówię?! Nie chce żyć! - Wrzasną plącząc, jak małe dziecko. - Chce w końcu mieć święty spokój! Czy tak wiele wymagam?!

- Powiem szczerze, że to nie normalne... znacie się tak krótko, a kłucie się jak stare małżeństwo... i to o co? Czy ma się zabić, czy też nie... - Sasuke podskoczył na głos za sobą i się odwrócił do przybysza mierząc do niego z pistoletu Naruto. Napotkał takie same oczy, jak swoje i się delikatnie skrzywił.

- Co ty tu robisz Itachi? - Powiedział już spokojnie obserwując barat, który opierał się o czyjś grób z rozbawioną miną. Schował broń i skrzyżował ręce na piersi.

- Uważasz, że pozwoliłbym Ci samemu włóczyć się po terenie Namikazego w poszukiwaniu tego dzieciaka? Śledziłem Cie, aby nic Ci się nie stało. - Przewrócił oczami i odepchnął się od grobu. - Dobra bierz swojego chłopaka i jedziemy.

- Muszę go dowieść do domu...

- Sasuke, czy ty słyszysz co on do Ciebie mówił? - Spojrzał uważnie na brata. - Chce się zabić i uwierz mi z tego co mi o nim opowiadałeś to, to zrobi. - Westchnął cicho nigdy nie wierzył, że będzie mówił kiedykolwiek w życiu takie słowa. - Ty natomiast bez niego zachowujesz się jak żywy trup... dlatego czy nie lepiej gdzieś przekoczować i pomyśleć nad rozwiązanie tej dziwnej sytuacji...?

- Czy on nas namawiał, abyśmy razem uciekli? - Niebieskooki zerkną na swojego chłopaka, który marszczył brwi i nos patrząc na starszego bruneta.

- Tak... i nie wiem co się z nim stało... Itachi... jeśli to jest jakiś podstęp to obiecuje Ci, że

- To nie jest podstęp... po prostu sam w to nie wierzę... ale sadzę, że to najlepsze wyjście z obecnej sytuacji... przemyślałem to wszystko i jak na razie nie widzę innego lepszego wyjścia... na dany moment. - Itachi spojrzał na parę, która przyglądała mu się z nie małym zdziwieniem na twarzy. - Nie gapcie się tak na mnie tylko chodźcie, chyba że wolicie się dalej kłócić i czekać na przyjść ludzi Namkazego lub naszego ojca.- Te słowa otrzeźwiły Sasuke. Złapał on blondyna na rękę i pociągnął w stronę brata.

- Ufasz mu? - Namikaze zapytał się niepewnie patrząc na starszego Uchihę.

- Tak... w końcu to mój brat i jeszcze nigdy mnie nie zwiódł.

***

Jechali przez las już dwie godziny. Naruto zerknął niepewnie na swojego chłopaka, który prowadził samochód. Czarnooki nie spuszczał wzroku z drogi i czarnego mercedesa jedzącego przed nim. Doskonale znał tę drogę i musiał przyznać w duchu, że jego brat jest cholerne pomysłowy. Jednocześnie czuł na sobie wzrok a zarazem niepewność chłopaka. Wiedział, że przed nimi poważna rozmowa, której nie wolno było przekładać. Położył dłoń na kolanie blondyna i delikatnie się uśmiechnął.

- Wszystko będzie dobrze bestyjko... obiecuje... - Chłopak uśmiechnął się na to określenie i trochę rozluźnił.

- Mówiłem Ci abyś tak mnie nie nazywał... - Położył dłoń na dłoni bruneta i delikatnie ścisną. - Sasuke... proszę obiecaj mi, że mnie już nie zostawisz...

- Dobrze... ale ty też masz mi obiecać kilka kwestii, ale to później. - Zatrzymał się przed drewnianym domkiem pośród lasu i wjechał przez bramę, którą właśnie otworzył Itachi. Objechał dom i zatrzymał się przed sporą graciarnią przy, której pojawił się starszy brunet otwierając ją kluczami. Sasuke od razu tam wjechał i zaparkował. - Jesteśmy choć. - Niebieskooki wysiadł i spojrzał na chłopaka.

-Gdzie my jesteśmy? - Wyszedł z komórki i patrzył, jak starszy Uchiha z powrotem zamyka komórkę na kłódkę a następnie oddaje Sasuke kluczyki.

- Tutaj się wychowywała nasza mama... nikt tu już od dawna nie przyjeżdża. - Odparł Itachi. - Dorobiłem, kluczę tak, że nikt nie powinien podejrzewać, że tu jesteście. - Podszedł do swojego samochodu otwierając bagażnik i wyją kilka toreb. - Zrobiłem zakupy powinny starczyć na jakiś tydzień. Kupiłem Ci nowy starter do telefonu, żebyś się kontaktowali i nikt tego nie podejrzewał. Nie ruszajcie się stąd i nie wychudźcie z domu, a wieczorami bez potrzeby nie używajcie światło... po prostu zachowujcie się tak, jakby was tu nie było.

- Przecież jesteśmy w środku puszy... i tak nas nikt nie zobaczy...

- Itachi ma racje... nie należy kusić losu, a ojciec dla sprawdzenie może kogoś tu wysłać... dziękujemy Ci, a teraz jedź, żeby nikt się nie zorientował.

- Dobrze już jadę, tylko mam jeszcze jedno pytanie do Naruto. - Spojrzał na chłopaka. - Dlaczego powiedziałeś sowiemu wujowi, że spotykasz się z Uchihą?

- Co? Nie komu nic nie mówiłem. Nie wiedziałem do naszego spotkania, że Sasuke ma na nazwisko Uchiha, a potem, jak już się rozstaliśmy nikomu nic o tym nie wspominałem.

- To skąd twój wuj o tym wiedział?

- Nie mam pojęcia, ale skąd wiesz, że Kyuubi o tym wie.

- Bo był u nas i to on nam powiedział, że chciałeś się zabić...chyba sądził, że porwaliśmy Cię ze szpitala. - Chłopak patrzył na nich oniemiały.

- Kyuubi był u was? To nie możliwe...

- A jednak... - Powiedział starszy brunet. - Sasuke masz w razi czego broń? - Młodszy Uchiha kiwnął głowa. - Ok to ja spadam... uważajcie na siebie. - Itachi wsiadł do samochodu i odjechał. Blondyn przyglądał się swojemu chłopakowi, który zamykał bramę. Wrócił trzymając klucze w dłoniach i otworzył drzwi do domu. W budynku dało się wyczuć zapach długo niewietrzonych pomieszczeń oraz sporej ilości kurzu. Niebieskooki zmarłszy nos po czym głośno kichnął.

-Na zdrowie. - Powiedział Sasuke zamykając za nimi drzwi. Wszedł do kuchni gdzie zostawił rzeczy otrzymane od Itachiego. Brunet rozejrzał się po pomieszczeniu ostatni raz kiedy tu był miał siedem lat. Uśmiechną się delikatnie i zaczął powoli ogarniać pomieszczenie. Naruto przyglądał mu się przez chwilę, a następnie zaczął pomagać czarnookiemu. Po powierzchownym zatarciu kurzów, zamieceniu podług, uchyleniem okien i pozmywaniu kilku naczyń z których mieli zamiar korzystać. Uchiha usiadł przy stole odsuwając obok siebie krzesło. - Usiądź musimy poważnie porozmawiać...