To nie przypadek

Rozdział 6

Naruto szedł pośpieszne w stronę swojego domu. Znał drogę na pamięć więc nawet nie skupiał się, kiedy ma skręcić w odpowiednią uliczkę. W tym momencie był nie obecny. Nie potrafił zrozumieć sytuacji, która przed chwilą miała miejsce. Jak mógł się zakochać we wrogu, którego wszyscy się bali? Jak mógł czerpać przyjemność dotyku dłoni, które nie raz krzywdziły jego pobratymców? Dlaczego jego serce pękało na wieść, że już się nie spotka się z wrogiem, którego się tak bał i wystrzegał? Czy dał mu się omamić słodkimi słówkami? Chłopak przystanął przy jednym murku opierając się o niego dłonią. Nawet nie spostrzegł się, kiedy zaczął biec, jego puls znacznie przyśpieszył, a łzy utrudniały mu widoczność. Nogi się pod nim ugięły i wylądował na twardym chodniku. Starał się uspokoić oddech i zapanować nad słonymi kroplami, które wypływały z jego oczu, jednak zamiast tego z jego gardła wyrwało się ciche łkanie. Złapał się za głowę chowając ją pomiędzy nogami. Po jego brodzie krople spadały na ziemię robiąc delikatne ciemniejsze ślady. Zacisną mocniej palce na włosach i cicho zawył. To nie było prawdą. Sasuke wcale taki nie był, nie on. Gdyby taki był, to już by nie żył. Gdyby był zły nie uratowałby go, tylko patrzył, jak jego brat pociąga za spust. Uchiha go kochał, a on nie miał podstaw, aby w to wątpić. Zagryzł dolną wargę starając się mocniej oddychać nosem. Kiedy uświadomił sobie, że już nigdy miał nie zobaczyć Sasuke, miał już nie usłyszeć jego głosu, dźwięcznego śmiechu ani nie poczuć jego dotyku. Odechciało mu się żyć, nie miał już dla kogo. Powinien teraz się zabić, zanim zrobi, to rodzina bruneta, ponieważ wtedy zadałby mu nie, tylko cierpienia, ale również i nienawiść do swojego klanu.

- Nienawiść... - Szepną cicho i szybko zerwał się na równe nogi wycierając twarz z łez, tylko to mu pozostało. Złożył matce przysięgę, że nie umrze dopóki nie zabije jej mordercy. Ruszył szybkim krokiem do swojego domu. To było wszystko przez jego ojca. To on zabił jego matkę, To przez niego Uchiha go nienawidzili i chcieli zabić. Jednak najgorsze w tym wszystkim było to, że to przez niego musiała go zostawić jedyna osoba, którą kocha. Wszedł szybko do swojego domu wcześniejszej rejestrując, że na podjeździe nie mam samochodu ojca, co oznaczało, że właściciela pojazdu również nie ma. Skierował się w stronę biura ojca i otworzył jego sejf. Spojrzał na srebrny colt double eagle¹, który leżącą obok dokumentów.

- Naruto? - Chłopak odwrócił się szybko w stronę głosu. Jego wzrok napotkał rudowłosego mężczyznę. - Co ty tu robisz?

- Myślę... - Jego wzrok znowu powrócił na pistolet i cicho westchnął szybko zamykając sejf.

- A mogę wiedzieć o czy? - Spojrzał na swojego wuja. Kyuubi miał racje zabicie jego ojca w niczym by nie pomoże, nie złagodzi jego bólu...

- Mam do Ciebie pytanie... Czy to prawda, że Madara Uchiha siedzi więzieniu przez mojego ojca? - Migdałowe oczy mężczyzny spojrzały na niego bacznie delikatnie się zwężając.

- Nie ma na to dowodów... dlaczego pytasz?

- Bo słyszałem, że to mój ojciec go wsadził do paki.

- Z tego co wiem, to Madara wpadł przy robieniu szwindlu.

- To dlaczego doszły mnie słuchy, że to mój ojciec za tym stoi?

- Bo to nie jest wykluczone.

- Jak to?

- Dziesięć lat temu pomiędzy wschodem, a zachodem byłe jeszcze bardziej zaciekła walka niż teraz. W tych czasach Madara robił przekręty z ludźmi z naszego terenu, co było oczywiści zabronione i kiedyś groził twojemu ojcu, że zabierze mu, to co jest dla niego najcenniejsze... A kilka dni później zginęła twoja matka...

- Ale to mój ojciec ją zabił!

- Minato twierdzi, że tego nie zrobił...

- Widziałem go! Do tego widziałem dokumenty z ekspertyzy badawczej, które mówiły, że jedyne odcisk z broni, którą zastrzelono moją matkę były jego odciski.

- Naruto, bo to była jego broń...

- Mniesz z tym, powiedz lepiej, jaki ma to związek z Mandarą.

- Podobno twój ojciec wrobił go w handel narkotykami.

- A on tego nie robił?

- Nie, Uchiha nie bawią się w prochy tylko biorą haracz, handlują bronią sprowadzają do kraju rzeczy, które nigdy nie powinny się tu pojawiać, albo pojawiłyby się z opóźnieniem, ale nie narkotyki. - Przyjrzał mu się uważnie. - Ale czemu o to pytasz?

- Chce ojca pozbawić czegoś, co jest dla niego najcenniejsze na świecie. Coś bez czego każdy kolejny dzień nie miał by sensu... Czegoś takiego czego nawet zemsta mu nie wynagrodzi baraku. Jednak nie wiem, co to jest i czy to coś w ogóle istnieje... - Przetarł dłonią swoją bladą twarz.

- Istnieje, ale tego mu nie odbierzesz.

- Dlaczego? - Spojrzał uważnie na swojego wuja. - Co to takiego?

- Tym czyś jesteś ty Naruto. - Kyuubi westchnął i spojrzał mu w oczy.- A tego nie jesteś mu wstanie zabrać, więc przestań myśleć o głupotach. Może się prześpij, albo napij wody, bo źle wyglądasz...

- Dobrze... masz rację położę się jestem zmęczony. - Choć chłopak nie dał tego po sobie poznać, to był strasznie szokowany tym, co mu powiedział Kyuubi. Ruszył w stronę swojego pokoju i zamknął za sobą drzwi. Podszedł do łózka i się położył. Musiał wszystko jeszcze raz przemyśleć. Przymknął oczy i cicho westchnął. Podjęcie odpowiedniej decyzji może go drogo kosztować, lecz z tym już się pogodził.

***

Sasuke wysiadł ze swojego czarnego bmw pod klubem i do niego wszedł. Ruszył w stronę pokoju, w którym zostawił Itachiego. Dobrze wiedział, że będzie go czekać bardzo trudna rozmowa z baratem. Wziął głęboki oddech przymkną oczy i wszedł do pomieszczenia. Kiedy tylko, to zrobił napotkał wściekł wzrok brata.

- Sasuke... - Powiedział chłodno. Do karku przykładał woreczek z lodem. Młodszy z braci doskonale zdawał sobie sprawę, że pierworodny jest na niego wściekły.

- Już się obudziłeś?

- Jak widać... - Warknął.

- Trochę się martwiłem, że mogłem Ci za mocno przyłożyć. - Próbował jakoś rozluźnić atmosferę jednak wiedział, że słabo mu to wychodziło.

- Nie uderzyłeś perfekcyjnie, zresztą tak jak zawsze... - Odłożył woreczek i oparł się wygodnie o krzesło. - Czy możesz mi powiedzieć gdzie jest młody Namikaze? I podpowiem Ci, że jest tylko jedna dobra odpowiedź.

- Emm... wiesz chyba nie za bardzo wiem, jaka jest dobra odpowiedź... Znaczy wiem, jaka jest prawdziwa odpowiedź, ale ona dla Ciebie nie będzie dobra.

- Co z nim zrobiłeś?!

- Nic...

- Sasuke nie denerwuj mnie.

- Itachi chciałem zaważyć, że już jesteś zdenerwowany.

- Bo nie rozumiem, jak mój rodzony brat mógł się zadać z synem Namikaze i go nie poznać! - Wrzasną na cały pokój! - Czy ty jesteś idiotą?! Jak możesz się zadawać z własnym wrogiem?!

- Normalnie, nie wiedziałem, że to on... a jak już go poznałem... no to się w nim zakochałem...

- Przepraszam bardzo, co zrobiłeś, bo chyba nie dosłyszałem!

- Zakochałem się w nim i kocham go do tej pory. - Powiedział spokojnie.

- Kochasz go... Czy ty coś ćpasz?! Wroga kochasz?!

- On nie jest moim wrogiem.

- No tak on jest osobą, którą kochasz i dzięki, której odwracasz się od własnej rodziny.

- Nie odwracam się od was!

- Och naprawdę? To powiedz gdzie on jest?! Pozwoliłeś mu uciec!

- Nie prawda! Ja go tylko nie pozwoliłem zabić! Nie rozumiem dlaczego go tak nienawidzisz?! To z jego ojcem walczmy, a nie z Naruto! On nie ma nic wspólnego, a na dodatek nienawidzi swojego ojca tak samo, jak ty, a może i bardziej!

- Sasuke, błagam Cię zacznij myśleć logicznie. Jeśli ten młody jeszcze nie jest, jak swój ojciec, to uwierz mi będzie... To on odziedziczy po nim tereny i to on będzie prowadził interesy, to tylko kwestia czasu. Dlatego wcześniej, czy później stanie się naszym wrogiem i będzie chciał nas zabić.

- Nie prawda! On taki nie jest, jakby chciał mnie zabić zrobił by, to już dawno, nawet w momencie kiedy Cię ogłuszyłem!

- Co...? Co chcesz przez to powiedzieć? - Straszy z braci spojrzał na swojego rozmówce uważnie.

- Jak Cię ogłuszyłem, to broń poleciała w jego stronę. Mógł mnie wtedy zabić i to bez problemu, ale tego nie zrobił... nawet nie wiesz, jaki to ból kiedy uświadamiasz sobie, że już nigdy nie spotkasz osoby, którą kochasz, chociaż ona żyje. - Cicho westchnął... spuszczając głowę. Jakby nie ta głupia duma, którą wpajali mu przez tyle lat teraz by leżał i wył.

- Co z nim zrobiłeś?

- Odwiozłem na wschód. Kazałem nie wychodzić i powiedzieć jego ojcu, żeby zmienił mu nazwisko. I obiecaliśmy sobie, że nigdy się nie spotkamy... - Itachi podszedł do brata i go objął. Jego dłonie zaczęły głaskać młodszego po plecach.

- Mój mały głupi braciszku... Nie powiem ojcu, że się z nim spotykałeś, ani o tym całym incydencie. - Młodszy z braci podniósł głowę patrząc na Itachiego zaskoczeniem. - Nie patrz tak na mnie. - Uśmiechnął się delikatnie. - Wbrew pozorom ja też mam uczucia. - Westchnął cicho i wtulił w siebie brata. Pomimo tego, że był wściekły na Sasuke, to strasznie go kochał i nie chciał go dodatkowo krzywdzić. Wiedział, że młodszy teraz musi wszystko jakoś przełknąć, a mieszanie w to ojca było po prostu zbędne, ponieważ jego brat podjąć odpowiednie kroki, aby udaremnić im schwytanie blondyna. Uśmiechał się pod nosem na tą myśl, jego braciszek zachowywał się, jak prawdziwy Uchiha, zrobi wszystko aby ochronić to na czym mu zależało. Czego akurat w tej kwestii ojciec by nie dostrzegł.

1 Rodzaj pistoletu - https://www.google.pl/search?q=Colt+double+eagle&biw=1920&bih=969&noj=1&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ved=0ahUKEwi7wZbHss3NAhWEDpoKHQdhCfcQsAQIIA#imgrc=ev6wNxly8MsicM%3A