Firma

Rozdział 4

-A więc to, co mówił twój brat jest prawdą.

            Gdy usłyszałem obcy głos spojrzałem na Itachiego, który się spiął. Widać było od razu, że przybysz nie jest mile widziany przez mojego narzeczonego, jednak nie maiłem pojęcia, czym to jest spowodowane. No i co było tą prawdą? Wychyliłem się za Uchihę, który zasłaniał intruza. Kiedy już go dojrzałem musiałem przyznać, że był ładny. Ba nawet bardzo ładny, jak bym go zobaczył gdzieś tyłem na ulicy mógłbym go pomylić z dziewczyną. Był wyższy od mnie, ale zarazem niższy od Itachiego. Miał długie blond włosy, a na środku głowy zrobionego kucyka, a długa grzywka przysłaniała jedno oko. Jego niebieskie oczy nie dorównywały moim. Po jego twarzy było widać, że chłopak jest zły, a w głosie dało się usłyszeć nutę żalu.

- Nawet nie raczysz odpowiedzieć? - Itachi na te słowa odwrócił się w stronę chłopaka i zlustrował go od góry do dołu.

- O ile dobrze pamiętam już wszystko Ci wyjaśniłem. Sądziłem, że wszystko rozumiałeś.

- Nie zrozumiałem i nie zrozumie! Jesteśmy ze sobą pięć lat! A ty z dnia na dzień oznajmiasz mi, że to koniec bez słowa wyjaśnieniach. I to, dla kogo?! Jakiegoś głupiego szczeniaka?! Tylko dlatego, że jest bogaty! - Spojrzał na mnie wściekle, a ja patrzyłem na niego nie za bardzo ogarniając, co się dookoła mnie dzieje.

-Deidera nie rób scen. Jak wszystko zrozumiałeś to idź już sobie i nie wracaj, bo nic tym nie wskórasz.

- Ostrzegam Cię Itachi nie pogrywaj ze mną... Jeśli nie chcesz być ze mną, to nie będziesz z nikim.

-Grozisz mi?

-Nie, ja Cię tylko ostrzegam. Masz wybór ja albo on i tylko jedna odpowiedź jest słus...

-On. - Chłopak się aż zagotował na tą odpowiedź.

- A więc sam tego chciałeś! - Krzyknął i trzasną drzwiami. Itachi westchnął i się odwrócił w moją stronę wiedziałem, że chce ze mną porozmawiać, jednak ja nie chciałem rozmawiać z nim. Zeskoczyłem szybko z blatu i zebrałem z podłogi moją koszulkę i spodnie.

-Naruto!- Brunet złapał mnie za nadgarstek. - Poczekaj, to nie jest tak jak myślisz. - Spojrzałem na niego i nie wiedziałem, co mam o tym myśleć.

- Nie wydaje mi się. – Wyrwałem dłoń i szybko pobiegłem na górę. Wpadłem do mojego pokoju i zamknąłem za sobą drzwi na klucz. Zsunąłem się po drzwiach w dół chowając twarz w rękach. Chciało mi się płakać. Myślałem, że wszystko jakoś się ułoży. Poznałem bliżej Itachiego przez te kilka dni i się nawet do niego przekonałem jednak ten incydent przeszedł moje oczekiwania. Jak on mógł go tak potraktować? Mój narzeczony był bez serca interesujący się tylko i wyłącznie swoim dobrem nic się dla niego nie liczyło, a na pewno już nie ten biedny chłopak. Na pierwszy rzut oka był widać, że blondyn kocha Itachiego, no bo kto przyjechałby tyle drogi w celu uzyskania wyjaśnień. Nic nie znaczyło dla niego pięć lat związku! Od tak odstawił go dla mnie z kwitkiem, jakby był popsutą zabawką. Dlatego też nie sądzę, że ja kiedykolwiek i cokolwiek będę dla niego znaczyć. Znudzę się mu prędzej czy później. Mam już dość swojego życia i chyba pora go zakończyć… Zamyślenia wyrwał mnie głos dochodzący za drzwi.

-Naruto pozwól mi to wyjaśnić! To nie jest tak jak myślisz!

             Poczułem szarpnie za drzwi i automatycznie się od nich odsunąłem. Poczłapałem na koniec pokoju siadając w koncie pomiędzy ścianą a komodą. Pamiętam, że zawsze tak się chowałem jak byłem mały. Zawsze chciałem mieć pewność, że nikt nie zobaczy moich łez, które zbyt często wypływają z moich oczu. Zdaję sobie doskonale sprawę z tego, że jestem słaby, a najgorsze w tym wszystkim jest to, że nikt nie chce wyciągnąć do mnie dłoni i zaoferować pomoc.

- Otwórz te drzwi! Porozmawiaj ze mną, aniołku, proszę zależy mi na tobie!

            Usłyszałem jak uderzył w drzwi. Spojrzałem w tamtą stronę, ale nic nie zobaczyłem. Przeszkadzały mi w tym łzy płynące z moich oczu. Drżącymi dłońmi obiłem kolana chowając w nich głowę. Niech mnie zostawi. Nie chce słuchać jego kłamstw. Ja potrzebuję miłości, a co chwilę ktoś mnie rani. Nie rozumiem tego i nie chcę zrozumieć… ja nie chce już żyć.

- Naruto słyszysz mnie? Otwórz drzwi, bo je wyważę!

            Przestraszyłem się tych słów szczególności, że je jego głosie słyszałem zdenerwowanie. Wytarłem szybko twarz. Rozejrzałem się dokoła za możliwością jakieś ucieczki i dostrzegłem balkon. Szybko założyłem na siebie spodenki i koszulkę i otworzyłem szklane drzwi. Za mną usłyszałem silne uderzenie w drzwi. Pośpiesznie wyszedłem na mokry od deszczu balkon, przeszedłem przez barierkę i nie wiele myśląc skoczyłem. Z mojego gardła wyrwał się głośny jęk bólu. Jestem kaleką, która źle upadła na mokrą trawę. Kurwa chyba skręciłem sobie kostkę, bo ból jest straszny. Mimo to wstałem i zacząłem kuśtykać w stronę pobliskiego lasu. Jedyne, czego pragnąłem to znaleźć się jak najdalej od tych wszystkich fałszywych ludzi i zginąć. Przy odrobinie szczęścia spotkam jakieś dzikie zwierzę, które pomoże mi zejść z tego padołu moich łez.

- Naruto!

            Usłyszałem za sobą głośny krzyk mojego narzeczonego. Oparłem dłonią o szorstką korę drzewa i odwróciłem się w stronę domu. Na balkonie stał nie, kto inny jak wybranek moich rodziców z wymalowanym szokiem na twarzy. Nie tracąc czasu jak najszybciej ruszyłem w gęsty las. Nie chce, aby Itachi mnie znalazł szybciej niż jakiś głodny niedźwiedź. Moje stopy zanurzały się w gęstym błocie raniąc się od gałęzi i kamieni. Każdy krok sprawiał mi ogromny ból jednak teraz nie mogłem się poddać. Usłyszałem jak coś za mną biegnie. Przystanąłem z nadzieją, że to może być jakieś dzikie zwierzę jednak szybko się rozczarowałem, kiedy usłyszałem donośny głos Uchihy. Do oczu znów zaczęły napływać mi łzy. Ruszyłem szybciej przed się, aby być zdała od tego fałszywego człowieka. Chce jak najszybciej zginać i nawet z tym mam problem. Nagle moja skręcona noga zaplatała się w jakieś badyle i przez to runąłem przez powalony konar. Czułem jak z moich kolan, łokci oraz dłoni zostaje brutalnie zdarta skóra. Nie mogłem potrzymać krzyku. Próbowałem się podnieś, ale wtedy ujrzałem przed sobą parę czarny ślepi, które się we mnie wpatrywały. Ogromna jaszczurka mające około półtora metra długości wyciągnął swój długi język badając otoczenie, jednak szybko się odwróciła i uciekła. Nie wiedział, czym jest to spowodowane do czasu, kiedy nie pojawił się przy mnie Uchiha. Od razu przy mnie ukląkł i pomógł mi wstać.

- Nic Ci nie jest? – Zapytał przestraszony uważnie mi się przyglądając. Odwróciłem speszony wzrok. Był mi wstyd, ponownie miałem ochotę się rozpłakać. – Oszaleję z tobą. – Bez zbędnych informacji wziął mnie na ręce i skierowała się w stronę domu. Słyszałem jak jego serce szybko bije a oddech jest przyśpieszony. Chyba na serio go przestraszyłem. Biło od niego takie ciepło, że mógłbym teraz zasnąć. Jednak zanim to nastąpiło zostałem wniesiony niczym panna młoda i od razu skierowaliśmy się do łazienki. Itachi posadził mnie na sedesie i ściągną ze mnie przemoczone i brudne ubranie. Robił to niezwykle delikatnie, aby nie dotknąć moich ran. Następnie ściągnął ubranie z siebie i ponownie wziął mnie na ręce. Wszedł ze mną po prysznic i delikatnie postawił cały czas mnie podtrzymując. Odkręcił ciepłą wodę i zaczął obmywać nasze ciała z brudu. Kontakt ran z ciepłą wodą nie należał do przyjemnych jednak wiedziałem, że to było konieczne. Po chwili moje cierpienie się skończył, bo mój narzeczony zakręcił wodę i wyniósł mnie z pod prysznica, skierował się ze mną do salonu gdzie zostawił mnie na puszystym kocu i po chwili wyszedł z pomieszczenia. Od chwili, kiedy znalazł mnie w lesie nie odzywał się od mnie, a ja coraz bardziej czułem się zaniepokojony. Wiedziałem, że będzie mnie czekać ciężka rozmowa. Westchnąłem cicho i w tym momencie do pomieszczenia wszedł mój narzeczony z ręcznikiem i apteczką. Klękną przed mną i bez jakiegokolwiek słowa zaczął opatrywać mi rany.

- Nie musisz tego robić. Sam sobie poradzę.- Zignorował moje słowa i delikatnie ręcznikiem zaczął osuszać moje rany. Po wykonaniu tej czynności wyją z apteczki sprej antybakteryjny i złapał mnie dość mocno za nogę i zaczął odkażać. Gdy substancja zetknęła się z moją raną zawyłem z bólu. Jednak po chwili zamiast spreju poczułem chłodne powietrze, zerknąłem w dół i zobaczyłem Itachiego pochylającego się nad mną i dmuchającego na moją ranę. Po chwili nałożył mi maść leczniczą i zaczął powtarzać tą samą czynność przy każdej ranie, nawet drobnym zadrapaniu, które ja sam bym zignorował. Po opatrzeniu moich ran spojrzał na mnie wrzucając maść i sprej do apteczki.

- Coś jeszcze Cię boli? – Zagryzłem wewnętrzną stronę warg, nie chciałem mu mówić o kostce, ale wiedziałem, że zaraz dostrzeganie, że kuleje.

- Kostka w lewej nodze. – Odwróciłem wzrok i poczułem na bolącym miejscu ciepłe dłonie Itachiego. Brunet delikatnie przesuwał dłońmi po urazie a następnie posmarował ja jakąś maścią, która była bardzo zimną i obandażował mi dokładnie kostkę.

- Nie jest zwichnięta czy skręcona, ale jakiś czas będzie Cię obleć. Było nie skakać z balkonu. – Wiedziałem, że na mnie patrzy. Coś czuję, że przyszedł czas na nieprzyjemną rozmowę. Poczułem jak brunet łapie mnie za podbródek i przekręca w swoją stronę zmuszając tym do spojrzenia mu w oczy.  – Dlaczego to zrobiłeś? Czemu nie pozwolisz mi tego wyjaśnić?

-Bo tu nie ma, czego wyjaśniać. Wszystko jest oczywiste.

-Naprawdę tak sądzisz? Oceniasz mnie i moje poprzednie życie tylko na podstawie kilku słów chłopaka, którego nawet nie znasz…

- Czyli kłamał? – Powiedziałem z kpiną, na pewno nie dam mu się przekonać, jest kłamcą.

- Nie do końca, ale jednocześnie nie powiedział całej prawdy. Prawdą jest, że byłem z Deiderem, jednak z żadnej strony nie było to nic poważnego.

- Żartujesz sobie? Jak można z kimś być nie na poważnie?! Albo z kimś jesteś albo nie, krótka piłka! – Podniosłem głoś. Mój narzeczony mnie zaczynał denerwować. On sobie chyba jaja ze mnie robi, jestem ciekawy czy po naszym ślubie też nie będziemy ze sobą na serio…

- Naruto, spokojnie nie przerywaj mi, a zrozumiesz. Chodzi o to, że ja nie lubię być sam, a Deider lubi luksus. Dlatego zawarliśmy umowę. – Zrobił palcami cudzysłów. – Ja mu zapewniałem komfort, a on był zawsze, kiedy tego potrzebowałem.

- Nie łatwiej Ci było pójść na dziwki? – Wyrwało mi się, ale to, co słyszałem było absurdem… Brunet skrzywił się na moje słowa. – W ogóle nie rozumiem twojego toku rozumowania. Po co to zrobiłeś? Mogłeś sobie znaleźć normalnego chłopaka, który by Cię pokochał i zapewniłby Ci szczęście, a nie bawić się w sponsora…

- Masz bogatych rodziców, więc wiesz jak to działa. My nie możemy kochać, kogo chcemy tylko tych, których wybiorą nam rodzice. Jakbym znalazł sobie kogoś po jakimś czasie musiałbym go zranić albo moja rodzina zraniłaby jego, dlatego wolałem jak to ładnie ująłeś bawić się w sponsora. Wiedziałem, że i tak moich rodziców trafia szlak, ale nie mieli prawa się czepiać i tego nie robili. To, że byłem z Deiderem pięć lat nic nie znaczy, bo ja go nie kocham a on kocha tylko moją kasę, a przyjechał tu tylko by zrobić scenę i zamieszać, w końcu nie chce tracić wygodnego życia.

            Jest mi w tym momencie cholernie wstyd. Zrobiłem z siebie idiotę do nieskończoności. Jak zwykle nie pomyślałem i zrobiłem z siebie idiotę do kwadratu! Dlaczego jestem w gorącej wodzie kąpany?! Cholera… jednak dręczy mnie jedno pytanie.

- Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej?

- Kiedy miałem to zrobić? Od samego początku byłeś do mnie nastawiony jak pies do kota. Jakby nie ten przyjazd nie wiem, czy potrafiłbyś ze mną normalnie rozmawiać. I niby kiedy miałem Ci to powiedzie? Jak ty to sobie wyobraża: „Cześć, jestem Itachi i niedługo będziemy małżeństwem, a tak po za tym to byłem z pewnym chłopakiem przez pięć lat jednak to nic dla mnie nie znaczy, bo on był tylko dla mojej kasy”

- No dobra, brzmi słabo … ale czy w takim razie powiedziałbyś mi o tym kiedykolwiek?

- Chciałem to zrobić pod koniec tego tygodnia, bo dobrze wiedziałem, że Deider coś wymyśli i wcześnie, czy później go spotkasz, jednak nie sądziłem, że to stanie się tak szybko.

- Ok. rozumem…

- Łajzo naprawdę mi na tobie zależy, po mino siedmiu lat różnicy między nami dogadujemy się dość dobrze. Dlatego proszę daj mi szansę. – Oparł swoje czoło o moje patrząc mi intensywnie w oczy. Nie miałem serca by mu odmówić, szczerze powiedziawszy sam coś do niego czułem. Pokiwałem głową po czym od razu poczułem ciepłe i pełne wargi Itachiego na moich. Mam dziwną słabość do tego człowieka, który budzi we mnie tyle emocji, od niezwykłego pożądania po radość aż po złość i chęć odebrania sobie życia. Nigdy czegoś takiego nie spotkałem jednak wiem, że oszalałem, przez niego i nie wiem gdzie mnie doprowadzi to szaleństwo…